Δεν εκπλήσσομαι εύκολα, δεν ξέρω, ίσως μου λείπει κάποιο γονίδιο. Κατ’ αντιστοιχία, γενικά, δεν έχω ποτέ και μεγάλες προσδοκίες για τίποτα. Δεν ενθουσιάζομαι, δεν απογοητεύομαι, και είμαστε όλοι χαρούμενοι.
Το πρωί πήγα για τρέξιμο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Πρέπει να χάσω τα κιλά της εγκυμοσύνης. Ναι, το ξέρω ότι δεν γέννησα εγώ, αλλά για κάποιο λόγο το μωρό ήρθε και μου έφερε δώρο 6 κιλά. Αυτά, τα ίδια που νόμιζα ότι είχα χάσει πρόπερσι, τα βρήκε και μου τα γύρισε. Λίγο τα ντελίβερυ, λίγο ο μηδενικός χρόνος (ή το ανύπαρκτο κουράγιο) για άθληση, κατρακυλίσαμε. Από κει που θέλαμε να χάσουμε 5, πήραμε 6. Άσος ημίχρονο διπλό τελικό, πάλι κουβά πήγαμε.
Πάω που λες το πρωί, να κάνω 3 χιλιομετράκια (για 4 ξεκίνησα, αλλά το target έγινε revise στον πρώτο γύρο), να γουστάρουμε. Πάω σαν κότα, και το γνωρίζω, αλλά δεν πειράζει, οι συναθλητές μου είναι κάτι συνταξιούχοι που βγήκαν στο στάδιο για να περπατήσουν - τους έχω. Φτάνω στο τελευταίο διακοσάρι και λέω, νταξ, τελειώσαμε, δώσε ότι έχεις αγόραρε (με σύνεση, να φτάσουμε στον τερματισμό, έτσι;).
Τελειώνω, γυρίζω σπίτι, κάνω μπάνιο, ετοιμάζομαι, έρχομαι γραφείο. Ανοίγω το strava, και τι να δω; Αυτό, το τελευταίο διακοσάρι, που το πήγα γρήγορα, το θυμάσαι αγαπημένε αναγνώστη; Το είδα λίγο αργό. Άρχισα να κοιτάω το ιστορικό των ακτίβιτιζ. Ε, ήταν 10% πιο αργό από τον ρυθμό που είχα κάνοντας 4 χιλιόμετρα στην τελευταία προπόνηση πριν κατέβω στο δεκάρι της Αθήνας πέρυσι το Νοέμβρη. Προφανώς τότε ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά και πάλι, συγκρίνω ένα διακοσάρι με 4 χιλιόμετρα. Καταπληκτικό! Αλλά έτσι είναι. Αποκτάς προσδοκίες, εκπλήσσεσαι (δυσάρεστα). Σε λα βι κι όλα αυτά.
Καλημέρα Λαέ μου.
